آرزویی دلنشین

 در سکوت دلنشین نیمه شب

  می گذشتیم از میان کوچه ها

 راز گویان هر دو غمگین هر دو شاد

   هر دو بودیم از همه عالم جدا

تکیه بر بازوی من میداد گرم

 شعله ور از سوز خواهش ها تنش

  لرزشی بر جان من می ریخت نرم

        ناز آن بازو به بازو رفتنش

در نگاهش با همه پرهیز و شرم

               برق می زد آرزویی دلنشین

               در دل من با همه افسردگی

                 موج میزد اشتیاقی دلنشین

زیر نور ماه دور از چشم غیر

  چشمها بر یکدگر می دوختیم

    هر نفس صد راز می گفتیم و باز

                    در تب ناگفته ها می سوختیم

نسترن ها از سر دیوارها

   سر کشیدند از صدای پای ما

         ماه می پائیدمان از روی بام

                      عشق می جوشید در رگهای ما 

باز هنگام جدائی در رسید

    سینه ها لرزان شد و دلها شکست

      خنده ها در لرزش لبها گریخت

        اشکها بر روی رویا ها نشست

چشم جان من به ناکامی گریست

                      برق اشکی در نگاه او دوید

                            نسترن ها سر بزیر انداختند

                             ماه را ابری به کام خود کشید

تشنه تنها خسته جان آشفته حال

   در دل شب می سپردم راه خویش

           تا بگریم در غمش دیوانه وار

               خلوتی میخواستم دلخواه خویش

                                                                   فریدون مشیری